นโยบายประมงของอินโดนีเซีย

นโยบายประมงของอินโดนีเซียเป็นส่วนหนึ่งของนโยบายการพัฒนาเศรษฐกิจสีน้ำเงินของประเทศอย่างยั่งยืนในภาพรวม

เพื่อเร่งพัฒนาความยั่งยืนของระบบนิเวศ และกระตุ้นการขยายตัวทางเศรษฐกิจในภาคธุรกิจทางทะเลและประมง เนื่องจากอินโดนีเซียมีศักยภาพด้านทรัพยากรสัตว์น้ำมากกว่า 12 ล้านตันต่อปี แต่อัตราการจับสัตว์น้ำโดยเฉลี่ยในปัจจุบันอยู่ที่ราว 6 ล้านตันต่อปี โดยมีโครงการสำคัญ 5 โครงการ ได้แก่ การขยายพื้นที่อนุรักษ์ทางทะเล การจัดสรรพื้นที่และโควตาการทำประมง (PIT) การพัฒนาการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ (สินค้าประมงหลักของอินโดนีเซียมี 5 รายการ ได้แก่ กุ้ง สาหร่ายทะเล ปลานิล ปู และกุ้งล็อบสเตอร์) การติดตามและควบคุมพื้นที่ชายฝั่งและหมู่เกาะขนาดเล็ก และการแก้ปัญหาขยะพลาสติกในทะเล นอกจากนี้ อินโดนีเซียยังพยายามสร้างความร่วมมือด้านประมงกับประเทศอื่น ๆ ในภูมิภาค อาทิ เวียดนาม และติมอร์เลสเต ควบคู่ไปกับการดึงดูดการลงทุนในด้านการประมงและเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ

ปัจจุบันยุโรปเป็นตลาดส่งออกสินค้าสัตว์น้ำอันดับ 1 ของอินโดนีเซีย (ส่งออกมากกว่าร้อยละ 60 ของสินค้าที่ผลิตได้) รองลงมาคือจีน (ประมาณร้อยละ 20-30) และญี่ปุ่น (ประมาณร้อยละ 10)

ปัจจุบันการเตรียมความพร้อมการนโยบายการจัดสรรพื้นที่และโควตาการทำประมง (PIT) เป็นภารกิจหลักของกระทรวงประมงอินโดนีเซียที่ได้รับการจับตามองจากสาธารณชนและภาคธุรกิจทั้งในประเทศและต่างชาติที่ต้องการรับสัมปทาน โดยข้อมูลของโนบายปัจจุบันคือการแบ่งพื้นที่จัดการประมงออกเป็น 6 โซน ดังนี้

อย่างไรก็ดี โดยที่ปัจจุบันนโยบายดังกล่าวยังคงได้รับการวิพากษ์วิจารณ์จากประชาชนถึงแนวทาง การดำเนินงาน การจัดการ และแนวทางการแบ่งสรรทรัพยากรธรรมชาติระหว่างผู้ประกอบการอุตสาหกรรมประมงรายใหญ่กับรายย่อย ทำให้รัฐบาลอินโดนีเซียประกาศเลื่อนการบังคับใช้นโยบายดังกล่าวออกไปเป็นในช่วงต้นปี 2568 เพื่อขยายระยะเวลาการหารือ และสร้างการมีส่วนร่วมกับภาคส่วนที่เกี่ยวข้องและศึกษาวิจัยด้านวิชาการต่าง ๆ ประกอบการกำหนดนโยบาย รวมถึงการทดลองดำเนินนโยบายดังกล่าวโดยยังไม่จัดเก็บค่าธรรมเนียมจากผู้ประกอบการ